یکی از روش های مدیریت که می تواند ریشه در اعتماد به نفس بیش از اندازه و یا تلاش برای عقب انداختن مواجهه با واقعیات داشته باشد در رفتار “محمد سعید الصحاف” نمود یافته است که در آخرین روزهای زمامداری دیکتاتور سابق عراق در حالی که بر پشت بام یکی از مراکز در بغداد بود به عنوان وزیر اطلاع رسانی از نبود مشکل خاص در ادامه حکومت حزب بعث و غلبه بر نیروهای امریکایی سخن بمیان آورد اما دیری نپایید که تومار آن رژیم سفاک در هم پیچید.
از بد اتفاق شماری از مدیران و مسئولان در کشور ما نیز گویا این رویه را پیشه خود ساخته اند و بی محابا با چشم بستن بر واقعیات و ساده انگاری نسبت به فهم و درک مردم در روبرو شدن با چالش ها و مشکلات سخنانی عنوان می کنند که برای اثبات عدم انطباق آن با حقایق نیاز به سپری شدن زمان زیادی نیست.
فراموش نکرده ایم که در برهه حساسی که نوسانات ارز اقتصاد کشور را تا ورطه سقوط سوق داد، در تصمیمی محیر العقول دلار ۴۲۰۰ تومانی به عنوان ایده ارایه و اجرایی شد و از این رهگذر میلیاردهادلار به اقتصاد کشور صدمه وارد شد و ارزش پول مالی به حدود یک سوم کاهش یافت اما در زمان تصویب و ابلاغ و اجرای این تصمیم عجیب چنان از آن دفاع شد و توپخانه رسانه ای به توجیه و تطهیر آن پرداختند که بهترین تئوری پردازان اقتصاد جهان نیز جسارت تبلیغ و اشاعه نظرات علمی خود را با این صراحت نداشته و ندارند.
چرا خود را زحمت می دهیم، همین اجرای برنامه افزایش قیمت بنزین تا آخرین ساعات قبل از اعلام رسمی از طرف وزیر نفت، سخنگوی دولت و بسیاری از مدیران اجرایی تکذیب شد و افاضات آنها در نفی این واقعیات تا دقایقی قبل از اعلام رسمی در تلویزیون ملی که باید نماد راستگویی باشد زیر نویس می شد.
بنظر می رسد این مدیران وطنی سعیدالصحافی فقط در مصادر سیاسی و اقتصادی جا خوش نکرده اند.
رییس فدراسیون فوتبال که برای ماندن در این پست از همه شیوه ها و ارتباطات بین المللی استفاده کرد، چنان افتضاحی در زمینه فسخ قرارداد سرمربی خارجی تیم ملی فوتبال کشور به بار آورد که در تاریخ ورزش کشور این نوع عملکرد غیر قابل دفاع را سراغ نداریم.
آخرین نمونه هم حضور مدیر عامل تیم فوتبال استقلال تهران در تلویزیون و تکذیب جدا شدن سرمربی ایتالیایی ازاین باشگاه می باشد که دقیقا اندکی کمتر از ۲۴ ساعت شاهد پرواز این سرمربی به خارج از کشور بودیم.
سعید الصحاف دست نشانده صدام حسین بود و انتظاری بجز این نوع رفتارها از امثال او نمی رفت اما مدیرانی که در نظام اسلامی عهده دار مسئولیت شده و بشدت نیز برای حفظ میز خود رایزنی می کنند چرا در عرصه بین المللی لیاقت صیانت از مناقع ملی را ندارند.
مدیران ارشد کشور باید زمینه را برای ادامه حضور این افراد مذبذب از بین ببرند و بیش از این احساسات مردم را جریحه دار نکنند.
