یکی از آفات فرهنگی و اجتماعی در جامعه ما که از سر اتفاق توسط افراد خاص و مقامهای مسئول دامن زده می شود اصرار و تاکید بر استفاده از قید دکتر برای مدیران و مسئولان است.
بنا به تجربه اجرایی بارها شاهد این موضوع بوده ام که مدیر یک مجموعه به مسئول دفترش دستور داده که کارکنان و مراجعین را متوجه سازد که جناب مدیر” دکتر” نیز تشریف دارند.
هر چند مرکز آموزش مدیریت های دولتی منشا خدمتی برای ارایه آموزشهای بدو خدمت یا حین خدمت بوده است اما چه بسا افرادی که پس از اخد مدرک معادل کاردانی و کارشناسی و کارشناسی ارشد به پست و مناصبی رسیدند، علاقمند به شنیدن عنوان پرطمطراق دکتر از زبان اطرافیان بوده و همین امر شاید یکی از دلایل رواج پدیده خود دکتر انگاری مدیران شده است.
یک گام هم می توان به جلو برداشت ، اصلا اگر فردی هم تحصیلاتش دکترا در رشته خاصی باشد و به عنوان مدیر در سطوح مختلف منصوب شود چه نیازی به اصرار بر دکتر مخاطب شدن دارد؟
اجازه بدهید یک گام از گام قبلی نیز جلوتر برویم؛ اگر به رییس جمهور؛ رییس مجلس، معاون رییس جمهور و… دکتر اطلاق نشود از شان و جایگاهش کاسته می شود؟
بسیاری از رهبران و یا روسای جمهور کشورها دارای مدارک تحصیلی در بهترین و معتبرترین دانشگاههای دنیا به تحصیل اشتغال دارند اما به احتمال قوی شما نباید شنیده باشید که رسانه های کشورهای غربی از رهبران سیاسی خود با عناوینی چون دکتر و مهندس یاد کنند!
یکی از رهبران افریقایی که از وی طی مدت مدید زمامداریش به عنوان سرهنگ یاد می شد هیچگاه به خود ارتقا رتبه نداد.
انتظار می رود تحولی صورت بگیرد و حداقل رسانه ها و فعالین فضای مجازی به این مقوله توجه کنند و منبعد برای مسئولان اجرایی عالی رتبه کشور از عنوان دکتر استفاده نکنند تا بتدریج این امر به سطوح پایین تر نیز تسری یابد.
