مؤذن نام آشنای بندر دیلمی، حاج شعبان متانت چند دهه از عمر بابرکتش را در دیلم سپری کرد و برای اهالی این بندر و لیراوی نشینان چهره ای شناخته شده به شمار می رفت.
“شعبان” فرزند محمد در پاییز ۱۳۰۴ هجری شمسی در بهبهان و در خانواده ای متدین و ساده زیست چشم به دنیا گشود، سالهای طفولیت را در بهبهان سکونت داشت و از همان ابتدا شیفته حضور در مجالس مذهبی و همچنین بزرگداشت سالار شهیدان حضرت اباعبداله الحسین بود.
مجموعه شرایط به گونه ای رقم می خورد که حاج محمد پدر حاج شعبان به اتفاق برادران وی راهی بندر دیلم می شوند ، پدر در بازار قدیمی دیلم به کفاشی مشغول می شود و شعبان فرزند وی نیز به این پیشه روی می آورد.
گرچه وی از طریق کفاشی امرار معاش می کرد اما حاج شعبان متانت بی وقفه سالیان متمادی به عنوان مؤذن مسجد گود قصابخانه(آیت اله شریعت) دیلم فعالیت داشت و با بانگ اذانش مردم را به اقامه نماز در مسجد فرا می خواند.
گرچه اذان گویی وجه غالب فعالیت فرهنگی و مذهبی مرد صمیمی دیارمان بود اما علاوه بر این در بسیاری از مناسبت های مذهبی و یا بدرقه و استقبال از حجاج و یا زایران حرم رضوی در نقش چاووش گو نقش مهمی در پرشور کردن این آیین ها داشت که بی شک در یاد و خاطر دیلمی های قدر شناس باقی خواهد ماند.
حاج شعبان متانت هر چند استطاعت چندان مالی نداشت اما مناعت طبع مثال زدنی و پیشگامی در انجام امور خیر و عام المنفعه ازمؤذن دیلمی چهره ای محبوب و مورد وثوق در بین اهالی ساخته بود تا جایی که افراد نذورات خود را برای امامزاده عبداله، بی بی حکیمه و یا بعضی سادات در اختیار این معتمد مردمان دیلم قرار می دادند.
عشق و ارادتش به خاندان نبوت سبب شده بود که به سادات علاقه شایانی داشته باشد و همواره اهمیت و جایگاه اولاد پیامبر رحمت را به دوستان و آشنایان متذکر می شد.
در روزگاری که دیلم فاقد ابتدایی ترین امکانات ارتباطی بود حاج شعبان متانت علاوه بر استفاده از بلند گوی مسجد ، محل رجوع اهالی بود که بعضاً وسیله و یا جنسی را گم کرده بودند و این مرد بی تکلف ، در خیابان با صدای بلند موضوع را به سمع رهگذران می رساند تا اگر اطلاعی از شی یا فرد گمشده دارند، به صاحب آن اطلاع دهند.
نکته در خور توجه این است در کنار انجام فعالیت های فرهنگی، حاج شعبان روحیه ای بشاش و طبعی بذله گو داشت و از این حیث نیز شخصیتی دوست داشتنی به شمار می رفت.
حاج شعبان که تا واپسین لحظات عمرش به گویش بهبهانی وفادار مانده بود ،اگرمتوجه می شد فرد غریب و یا مسافر در راه مانده ای در شهر گرفتار شده است به هر شکل ممکن برای رفع حوایج و تامین زاد و توشه سفرش می کوشید تا امکان عزیمت به مقصد را برای وی با کمک نیکوکاران دیلمی فراهم سازد.
مرحوم حاج شعبان از محبان آستانه بی بی حکیمه بود و هیچ فرصتی را برای زیارت این امامزاده از دست نمی داد و به اتفاق تنی چند از دوستانش بارها ضمن عزیمت به بی بی حکیمه در زمینه ایجاد بناهای فرهنگی و درمانی و همچنین عمران و آبادانی این منطقه تلاش وافری داشتند.
سرانجام عمر این مؤذن‌دیلمی در بهار ۱۳۸۰ رو به خزان گذاشت و پس از سال ها خدمت و انجام فعالیت های فرهنگی و مذهبی جان به جان آفرین تسلیم کرد.
